Αν το Βιβλίο Ένα ήταν έκπληξη για άλλους, για τον Ρον ήταν ένα παλιρροϊκό κύμα. Τα νούμερα ήταν ως εξής: δύο χιλιάδες επιστολές το Μάιο του 1950, και 200 επιστολές κάθε μέρα από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο, δηλαδή πάνω από 18.000 επιστολές. Και τελικά, αυτό ήταν το βιβλίο που στην κυριολεξία έστειλε αναγνώστες στο σπίτι του Ρον, στην Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσεϊ, να συνωστίζονται όρθιοι στο σαλόνι του, και επαναπροσδιόρισε τη ζωή του με αυτούς τους όρους: Ποτέ πια δεν θα ήταν δική του. Στην πραγματικότητα –και μιλάμε μέσα σε εβδομάδες– οι μαθητές ήταν τόσοι πολλοί, που χρειάστηκε να νοικιάσει ένα δεύτερο και ένα τρίτο σπίτι. Και μετά ήρθε η εγκαθίδρυση του Ιδρύματος Ερευνών Διανοητικής Χάμπαρντ.
Στο μεταξύ, μέχρι το τέλος του 1950, πάνω από 250.000 άτομα είχαν δώσει ώντιτινγκ σε φίλους και συγγενείς μέχρι που οι εφημερίδες έγραφαν τελικά για το θέμα: «Θα φέρει τη λογική που από καιρό αναζητούσαμε στα πολιτικά και νομικά προβλήματα, στην επικοινωνία και σε όλες σχεδόν τις ασχολίες, που υπήρξε ο στόχος 3.000 ετών αναζήτησης». Και αυτό ήταν μόνο η αρχή – το Βιβλίο Ένα του 1950!
Παράλληλα με τα όσα σας είπα, υπήρχε κι η έρευνα κι οι ανακαλύψεις του Ρον. Γιατί, τελικά, η Διανοητική ήταν μόνο η αρχή και τα τελευταία λόγια του Ρον ήταν: «Για το Θεό, ριχτείτε στη δουλειά και χτίστε μια καλύτερη γέφυρα!».
Το Βιβλίο Ένα, περιέγραφε την ανατομία της διάνοιας και τις διανοητικές εικόνες που αποτελούν την αντιδραστική διάνοια. Αλλά όπως είπε ο Ρον, το βασικό ερώτημα που δεν είχε απαντηθεί ακόμα ήταν το εξής: «Ποιος ή τι κοιτάζει αυτές τις εικόνες;». Και η αναζήτηση γι’ αυτή την απάντηση έγινε ο άμεσος στόχος της έρευνας του Ρον.
Οι πρώτες ενδείξεις εμφανίστηκαν το καλοκαίρι του 1950, με αναμνήσεις περιστατικών των πρηκλήαρ από περασμένες ζωές. Και αυτού του είδους τα περιστατικά, όχι μόνο άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα αλλά, πιο σημαντικό, τα άτομα σημείωναν βελτίωση μόνο όταν αυτά τα περασμένα περιστατικά θίγονταν. Ή όπως είπε ο Ρον αργότερα: «Όλοι ήξεραν ότι ζεις μόνο μια φορά, και η μεγάλη μάχη που άρχισε σχετικά με τις προηγούμενες ζωές, εμπόδισε κάθε έρευνα σ’ αυτές για 6 μήνες, μόνο επειδή όταν ζητούσα από έναν πρηκλήαρ να διατρέξει μια, ένιωθε υποτίμηση, και αυτό τον έκανε να αρρωστήσει.
Δεν ήξερα γιατί αρρώσταιναν τόσο πολύ. Μπορείς να υποτιμήσεις ένα έγγραμμο. Αυτό δεν τους έκανε να αρρωστήσουν. Αλλά, όταν υποτιμούσες έναν προηγούμενο θάνατο "Ουπς"!».
